Σύμφωνα με τους ψυχαναλυτές τα πάντα όσον αφορά την ερμηνεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς και- δη της προβληματικής-ανάγονται στην εμβρυική και στη βρεφική ηλικία.
Το βρέφος διακατέχεται από το φόβο του θανάτου, δηλαδή νιώθει άγχοςότι θα πεθάνει καθώς είναι ανίκανο να συντηρηθεί μόνο του στη ζωή ,αλλά εξαρτάται από ένα ισχυρό ενήλικο για τροφή, καθαριότητα, ζεστασιά, ύπνο. Έτσι προσκολλάται στη μητέρα που την αναγνωρίζει από τη μυρωδιά, το ηχόχρωμα της φωνής, την αίσθηση του δέρματος, τις κινήσεις.
Εάν η μητέρα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του βρέφους(π.χ του δίνει το μπιμπερό και μετά το αφήνει μόνο του στην κούνια, εάν υπάρχει δυσκολία ροής γάλακτος από τη θηλή, εάν δεν το νανουρίζει η ίδια αλλά η τηλεόραση ,εάν εναλλάσσονται πολλά πρόσωπα στη θέση της(γιαγιά, αδερφή, πατέρας, υπηρέτρια) τότε βιώνει ένα τρομερό άγχος που οδηγεί σε κλάμα, επιθετικότητα κλπ
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το άγχος του θανάτου τα κυνηγάει και ως ενήλικες, με αποτέλεσμα την επιθετική συμπεριφορά σε κάθε έκφανση κοινωνικής ζωής: σχολική βία, χουλιγκανισμός, ανεξέλεγκτη κοινωνική βία σε διαδηλώσεις κλπ. Με λίγα λόγια βία για τη βία χωρίς το υποκείμενο της να ικανοποιείται ποτέ, αλλά να επιζητά συνεχώς κι άλλη, αφού αλλού είναι η αίτια...
