Φοβάστε να αυτονομηθείτε, να πάρετε αποφάσεις στην καθημερινότητά σας, να αναλάβετε ευθύνες, να μείνετε έστω και λίγο μόνος; αποφεύγετε αγωνιωδώς τους αποχωρισμούς; συμπεριφέρεστε υποτακτικά, άβουλα, δίχως να εκφράζετε τις αληθινές σας σκέψεις και επιθυμίες; αναζητάτε διαρκώς την διαβεβαίωση από τους άλλους; Συγχέετε μέσα σας το «είμαι» με το «τί νομίζω ότι θέλουν οι άλλοι να είμαι για να στηρίζομαι πάνω τους»;
Αν ναι, τότε η μελαγχολία που βιώνετε μετά από κάθε χωρισμό αντανακλά τη συμβολική απώλεια των βαθύτερων αναγκών σας για φροντίδα, για ασφάλεια και τον φόβο για τη ματαίωσή τους.
Συνήθως ένα υπερβολικά υπερπροστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον στην παιδική ηλικία ενισχύει την προσκόλληση του παιδιού στους γονείς του και μειώνει το χτίσιμο της απαραίτητης αυτονομίας και της εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Δυστυχώς πολλοί γονείς είναι οι ίδιοι εξαρτητικοί ακόμη και με το ίδιο τους το παιδί.
Δοκιμάστε την ψυχοθεραπεία για να δουλέψετε μέσα σας τους φόβους αποχωρισμού και την απειλή που σας προκαλεί η έννοια της αυτονομίας. Η κάλυψη των αναγκών σας από εσωτερικές και όχι από εξωτερικές πηγές θα αποτελέσει σημαντικό θεραπευτικό στόχο και αυτό μπορεί να σας απελευθερώσει από τα δεσμά της εξάρτησης.
