Η έλλειψη κατανόησης («δυς») της ανώτερης λειτουργίας του Λόγου είναι εσκεμμένη στον κόσμο του προγραμματισμένου νου, της ύλης, του χωρο-χρόνου και του διαχωρισμού. Η κατανόηση δεν μπορεί να είναι αναλυτική – λογική – αφαιρετική διαδικασία, καθώς αυτός ο τρόπος σκέψης πάντα θα προσπερνά την αλήθεια. Αδυνατεί λοιπόν το σύστημα που δημιούργησε το πρόβλημα της δυσλεξίας, να κατανοήσει την πραγματική έννοια του Λόγου (σκέψη – έκφραση) γιατί η κατανόηση αυτή βρίσκεται έξω από το πεδίο αντίληψης του και λειτουργίας του.
Η δυσλεξία (όπως έχει ονομαστεί) αφορά λειτουργίες ανεξερεύνητες του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, που είναι η Πύλη του Δημιουργικού Νου. Το «μέρος» αυτό του Νου (που δεν είναι λεκτικό στον τρόπο λειτουργίας του) ενυπάρχει μέσα στον καθένα μας, περιμένοντας ν’ αναγνωριστεί, να πάρει τη σωστή του θέση στην ουσία της ζωής μας. Απλά, κάποιοι άνθρωποι έρχονται με κυρίαρχο αυτό το μέρος, για να μας θυμίζουν και να μας ωθούν να το ψάχνουμε μέσα μας.
Το σύστημα του προγραμματισμένου νου θα περιθωριοποιεί τον «εχθρό», θα τον κρατά σε αναπηρία, ενόσω επιλέγουμε (ο καθένας μας) να το εμπιστευόμαστε και να το ακολουθούμε. Η αποδοχή και η αναγνώριση του Δημιουργικού Νου, θα σήμαινε και το τέλος της κυριαρχίας του συστήματος που νομίζουμε ότι μας στηρίζει.
Αυτό που φοβίζει και απειλεί περισσότερο τον προγραμματισμένο νου (που είναι απόλυτα προβλέψιμος και «χαρτογραφημένος») είναι ότι ο Δημιουργικός Νους είναι απρόβλεπτος και ακαθόριστος. Αυτός είναι ο λόγος που ο προγραμματισμένος νους προσπαθεί αλλά δεν καταφέρνει να ορίσει τη «δυσλεξία»… και ούτε θα καταφέρει, γιατί βρίσκεται απλά έξω από το πεδίο αντίληψης του.
Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος νους που αναγνωρίζει προβλήματα, αντιθέσεις, λειτουργεί την κριτική, θεωρεί την ενοχή αρετή, να παραδεχτεί, «ξεχάστε όσα σας έχουμε πει για τη δυσλεξία γιατί δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι είναι»; Πώς να απορρίψει το τεράστιο κέρδος που αποφέρει το «πρόβλημα», να αρνηθεί τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό πάνω στα οποία στηρίζεται η επιβίωση του;
Η αλλαγή συμβαίνει σε ατομικό επίπεδο. Επεκτείνεται με φυσικότητα σε συλλογικό επίπεδο (που είναι προβολή του εσωτερικού), όταν κατακτιέται ατομικά. Αυτή είναι η αληθινή δύναμη του Ανθρώπου που δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει ο προγραμματισμένος νους, που τρέφεται από την αδυναμία, τη σύγκριση, την ενοχή, το φόβο και την κριτική.
Άρχισε να σκέφτεσαι διαφορετικά. Άρχισε να σκέφτεσαι βιωματικά… μέσα από τις δικές σου εμπειρίες, τη δική σου ζωή, όλα όσα θα διαβάσεις στη συνέχεια. Εκεί θα βρεις την αλήθεια σου, πώς λειτουργείς, και όχι μέσα από τις απόψεις που θέλεις να υποστηρίζεις (αλλά δεν πράττεις). Είναι διαφορετικός αυτός ο τρόπος σκέψης από αυτόν που έχεις συνηθίσει αλλά είναι ο μόνος δημιουργικός.
Συνήθως σκέφτεσαι με μυστικότητα: πλάθεις σενάρια μέσα σου, αναπαράγεις πιθανούς (και παρελθοντικούς) διαλόγους, προσπαθείς να προβλέψεις τις εξελίξεις, θέλεις να αλλάξεις την πραγματικότητα που δεν τη δέχεσαι. Εξωτερικά (λεκτικά) εκφράζεις το απόφθεγμα, το αποτέλεσμα αυτής της εσωτερικής διαδικασίας, ως μια ήδη εφαρμοσμένη κριτική των περιορισμένων πιθανοτήτων που αυτός ο τρόπος σκέψης σου δίνει.
Ο Δημιουργικός Νους σκέφτεται φανερά (λεκτικά), εκφράζει την εσωτερική διαδικασία με εμπιστοσύνη γιατί το παρόν του είναι το μόνο πραγματικό και ουσιαστικό. Δεν έχει νόημα να «κρύβεται» γιατί αυτό ΕΙΝΑΙ και αυτό αναγνωρίζει. Δεν βλέπει το λόγο να περιορίζεται, να ασκεί κριτική σε αυτό που είναι, να υπερασπίζεται την εικόνα εις βάρος της ουσίας. Ο Δημιουργικός Νους ξέρει ότι το μέλλον είναι μόνο μια ιδέα που μπορεί ν’ αλλάξει ανά πάσα στιγμή.
Για το Δημιουργικός Νου, τα σύμβολα (τα γράμματα, οι λέξεις) έχουν νόημα βιωματικό, βαθύτερο ή δεν έχουν κανένα νόημα. Όταν γράφει, χρησιμοποιεί απλά το μέσον (τη γραφή, τη λεκτικοποίηση της σκέψης) για να εκφράσει τον εαυτό του, τη βιωματική κατανόηση του μέσα από εικόνες, αισθήματα, αισθήσεις.
Η αντικατάσταση, ή παράλειψη γραμμάτων ή συλλαβών, η άστατη γραφή είναι ασήμαντα μπροστά στην προσπάθεια συντονισμού αυτής της «πολύχρωμης», ζωντανής και απεριόριστης σκέψης και την μεταφορά της σε σύμβολα. Η εικονική σκέψη «ταξιδεύει» με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από τη λεκτική. Όταν η καταγραφή τελειώσει και έχει ολοκληρωθεί η εσωτερική διεργασία, τότε μπορεί πολύ εύκολα να «επιστρέψει» και να διορθώσει το συμβολικό λόγο μόνος του. Με την εξάσκηση, μαθαίνει να εμπιστεύεται τις δυο διαφορετικές λειτουργίες μέσα του.
Ο Δημιουργικός Νους έχει πάντα τη σωστή αίσθηση του χρόνου, αλλά αυτή διαφέρει πολύ από την επιβολή του γραμμικού επιβεβλημένου χρόνου του προγραμματισμένου νου. Είναι πάντα απόλυτα συνεπής και «παρών» σε ό,τι έχει επιλέξει και θέλει να πραγματοποιήσει. Είναι αντίστοιχα πάντα «απών» σε ότι θεωρεί ασήμαντο, άνευ ουσίας ή επιβεβλημένο εξωτερικά.
Ο μόνος λόγος που ο Δημιουργικός Νους θυμάται, ανακαλεί, μαθαίνει, είναι αν αυτό έχει ουσία, αν τον ενδιαφέρει, αν το θεωρεί χρήσιμο και αν είναι επιλογή του. Ποτέ «δεν τα καταφέρνει» να είναι αποτελεσματικός, αν τα αίτια είναι εξωτερικά: ένα χαρτί που πρέπει να αποκτήσει, η σύγκριση του εαυτού του που πρέπει ν’ αποδείξει κ.λ.π..
Η «έλλειψη συγκέντρωσης», ο «αποπροσανατολισμός», η «αφηρημάδα» είναι εφευρέσεις του ίδιου συστήματος που λειτουργεί με βάση τον προγραμματισμένο νου. Δεν είναι πραγματικές καταστάσεις αλλά κριτικές μιας λειτουργίας που δεν έχει κατανοηθεί. Η συγκέντρωση πάντα υπάρχει, αλλά όχι εκεί που έχει οριστεί ότι πρέπει να βρίσκεται. Τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μη κατανοώντας το λόγο, εύκολα το σύστημα ανατρέχει στην κριτική.
Ο Δημιουργικός Νους καταναλώνει πολύ περισσότερο χρόνο στην παρατήρηση, στο ν’ ακούει, να διαισθάνεται, να ρωτά, παρά στο να μιλάει, να προγραμματίζεται, ν’ απαντά. Αλλά η σιωπή, για τον προγραμματισμένο νου ερμηνεύεται ως αδυναμία, έλλειψη, ανικανότητα και μη γνώση. Υπηρετούμε ένα σύστημα που ανταμείβει το να ξέρεις, όχι το να ρωτάς.
Δάσκαλος για το Δημιουργικό Νου είναι μόνο ο ίδιος. Ξέρει ότι ο ίδιος επιλέγει τι ζητά, τι θέλει να μάθει και γιατί, και το αναλαμβάνει, με κάθε τρόπο. Ο προγραμματισμένος νους αντίθετα βασίζεται σε ειδήμονες, ειδικούς, ανώτερους που του λένε τι πρέπει να ξέρει, πώς και γιατί.
Και ενώ ο προγραμματισμένος νους είχε άλλο φινάλε σχεδιάσει για το άρθρο, ο Δημιουργικός (απρόβλεπτος) Νους έχει άλλη διάθεση. Λέω να σας αφήσω με μια απλή ερώτηση ( μια από τις άπειρες που μπορεί να κάνει) για να σκεφτείτε δημιουργικά: Γιατί ο «δυσλεκτικός» δεν επιλέγει να διαβάζει λογοτεχνία; Ξεφύγετε από τις εύκολες και γρήγορες απαντήσεις που παγιδεύουν τη σκέψη.
